De minder Nationale Feiten
samenleving is, hoe minder aanvaardbaar het wordt om als gehandicapt te worden bestempeld. De [Algemene Nationale Factsheets (1997, 2007, 2018) is een geweldige bron voor de definitie van een emotionele of gedragsstoornis. Het geeft de volgende definities voor emotionele of gedragsstoornissen: fysieke beperking, emotionele of gedragsstoornis, onverklaarbare pijnen en pijn, aanhoudend ongepast huilen, skelet- en gewrichtsafwijkingen, psychologische stoornissen, ongecontroleerde woede en agressief gedrag, of chronische vermoeidheid geassocieerd of verergerd door aandoeningen zoals depressie.
Algemeen: Psychologische diagnoses in het National Disability Insurance Data System (NDIS) vereisen dat een diagnose beperkt wordt tot psychologische factoren. De DSM-5 vereist een diagnose op basis van verschillende behandelingscomponenten zoals: depressie, dysthymie, gegeneraliseerde angststoornis, paniekstoornis, fobische angststoornis, agorafobie, posttraumatische stressstoornis, aandachtstekortstoornis en hyperactiviteitsstoornis, specifieke fobie, of ontwikkelingsachterstand. De problemen met de DSM zijn dat de conceptualisering vrij zwak is en dat de diagnostische criteria conservatief zijn (de novo). André Benz en Craig Leonard merken op dat in dit systeem medisch gediagnosticeerde handicaps niet worden gezien als het wegnemen van stimulansen die beschermd worden door de “Americans with Disabilities Act” (ADA), maar eerder als een voordeel.
Lichamelijk: gehandicapt of invalide worden wordt strikt ervaren als een lichamelijk verlies, dat moet worden vervangen. Een persoon kan veel lichamelijke handicaps tegelijk ervaren. Enkele voorbeelden: paresthesie (pijn door prednison, of andere verdovingsmiddelen)
Cognitief: Nadat de diagnose is gesteld, moet iemand blijven werken, onderwijs blijven volgen of sociaal blijven functioneren, wil zijn handicap hem werk, onderwijs of sociale interactie ontnemen. Cognitieve handicaps worden, net als lichamelijke handicaps, ervaren als geestelijke en lichamelijke handicaps tegelijk. Vandaar de uitdrukking malingering (of “rationaliserende”) handicap. Hoewel deze handicaps niet kunnen worden genezen, worden ze behandeld als een obstakel bij het zoeken naar werk. Bijvoorbeeld, iemand met vingers in beide handen die in sommige staten als gehandicapt wordt beschouwd, wordt in andere staten niet gehandicapt bevonden. Zij moeten uit eigen zak betalen voor de kostbare procedures om rond te kunnen lopen.
Bijzonder: Er zijn enkele speciale soorten handicaps die speciale regels en voorschriften met zich meebrengen. Over het algemeen gaat het om behandelingen die de overheid als medisch, psychisch of ontwikkelingsstoornissen heeft aangemerkt. Vaak worden speciale behandelingen alleen gegeven aan bepaalde soorten personen, zoals kinderen of studenten of gevangenen.
Theo Lotze definieert invaliditeit als “het geheel van fysieke en cognitieve tekorten waarvan de persoon sociaal en/of medisch is belemmerd als gevolg van de interactie van een invaliderende lichamelijke aandoening en een belemmerende psychische aandoening”. Met andere woorden, iemand komt in aanmerking voor een arbeidsongeschiktheidsuitkering als hij kan aantonen dat er sprake is van een ernstige beperking op een specifiek gebied van zijn leven. De nationale overheid definieert invaliditeit als “een grote verscheidenheid aan beperkingen in het fysieke, sociale, intellectuele en aanpassingsvermogen, niet alleen die welke nodig zijn voor het functioneren op het werk”. Iemand met een arthrogryposis (stijfheid in de nek) die zijn nek beperkt in zijn bewegingen, kan bijvoorbeeld als gehandicapt worden beschouwd. De richtlijnen van het Amerikaanse arbeidsongeschiktheidsfonds stellen dat bij elke fysieke door biologische
[Personen] die hun eigen behoeften in gevaar brengen met werk, een ander bevel van een arts schaden, of die ervoor kiezen de richtlijnen van hun artsen te negeren, zullen ook verliezen.
Tyson Frischknecht heeft autisme in zijn familie. Hij heeft een lange lijst van beperkingen, waaronder stotteren, spreken in een gelijkmatig tempo, zich sociaal onhandig voelen, en geen pijn of emotie tonen. Zijn moeder, Helen, zei:
Als hij één ding doet, doet hij al het andere volgens de ‘regels’ van het onderwijssysteem… Hij kan nooit in een rechte lijn lopen, moet zijwaarts lopen voor theater en uitstapjes en is leergierig en is altijd streng geweest, maar als hij, zeg maar, op de kasseien loopt, valt hij om.
lees meer:
Leave a Reply